perfidny

Niechcący znaklazłem opowiadanie które zacząłem pisać w szóstej podstawówce w zeszycie od polskiego. Miły sentyment.

Gwar targu nasilał się zaraz po wschodzie słońca, wszyscy z okolicznych wsi i miasteczek przybywali sprzedać swoje towary. Miastu powodziło się nieźle. Nie miało murów bo miasto nie miało się przed czym bronić a ludzie chętnie przybywali do Turskem. Szkoda tylko że nie tylko ludzie. Przyjeżdżali też ‘inni’ jak się ich nazywało – inaczej: męty, złodzieje, alfonsi razem z dziwkami, oszuści, mordercy. Właściwie po co miastu mury. Chyba żeby bronić okoliczną ludność. Mijała wiosna a lato było już w pełni.

-Samo w sobie lato nie jest złe. Szkoda tylko że pył, piasek i inne cholerstwa włażą tam gdzie nie powinny...

Rzeczywiście. Było gorąco jak nigdy. Nikt, nawet najstarsi znachorzy nie pamiętali takiej pogody ani jedna kropla nie spadła od przesilenia wiosennego, a to oznaczało kłopoty. W prowincji zaczęło brakować żywności a nawet wody. Rzeki wysychały a ludzie uciekali na północ. W niedługim czasie z rozkwitającego miasta zatopionego w gównie zostało tylko gówno... i kilku niedobitków. Wszyscy twierdzili że pogoda nie jest dziełem przypadku tylko bogów. Ostatnimi czasy ludzie odwracali się od swoich pradawnych bóstw zwracając się ku talarowi. Gdy nastały susze ludzie znów spojrzeli w gwiazdy – jednak one milczały.

W mieście zostało tylko kilka rodzin. Jednak to powoli zaczynało się zmieniać. Wszyscy przymierali głodem a ludzie coraz częściej uciekali przed burzami piasku i pyłu. Osobą która jeszcze nie tak dawno żartowała z pogody był karczmarz Edmund. Cóż. Dziś już nie żartuje – za to ma ładne epitafium: “zabawny do końca”.

Wiatr wiał nieprzerwanie od kilku dni. Moran siedział w domu patrząc na gwiazdy przesłonięte falami gorącego powietrza. Migotały zupełnie jak świetliki w lesie. Nagle pod jedyny dom w którym paliło się jeszcze światło zajechał wóz wzniecając niemiłosierny pył. Moran wstał zarzucając na siebie starą opończę i podszedł do okna wypatrując gościa w bezkresnej ciemności matki nocy.

-Kogo licho niesie – zawołał , udając irytację w głosie. Wyszło raczej jak skrzek starej baby oferującej ‘wróżby’.

Chłopak wyszedł przez drzwi trzęsąc się od przejmującego chłodu nocy. Zobaczył postać zsiadającą z wozu. Chwyciła kostur i powoli potykając się na schodkach zgramoliła się na ziemię.

Staruszek zdjął stary wytarty kaptur z siwej głowy mało nie przewracając się na ziemię.

Z przerażaniem w oczach Moran spoglądał jak szczur szybuje parabolą przez powietrze znikając za oknem. Gdy znikł w ciemności Caneo wstał ze stołka i ruszył do swojego wozu zaprzęgniętego w starą zapadłą klacz człapiąc trzewikami po posadzce domu. Gdy wrócił niósł ze sobą bukłak i paczkę obwiązana powrozem.

Chłopak zeszklonymi oczami spojrzał na coś czego nie widział od tygodni – prawdziwe mięso.

Staruszek jakby odpłynął. Zaczął wertować w pamięci kiedy to ostatni raz widział się z Erykiem

Szczęśliwego nowego roku życzę ja.

ps. wreszcie dorwałem trzęsienie czasu - całkiem całkiem.